شب بلند استو قلندر بيدار
ديواربلند استو پاسبان هم بسيار

خنجر كشم رخنه كنم بر ديوار
ياكشته شوم ياكه ببينم رخ يار

گر يار مرا خواهدو من يارم را
دشمن سگ كيست بر هم زند كارم را

تو را در دلبری دستی تمامست
مرا در بی‌دلی درد و سقامست
بجز با روی خوبت عشقبازی
حرامست و حرامست و حرامست
همه فانی و خوان وحدت تو
مدامست و مدامست و مدامست
چو چشم خود بمالم خود جز تو
کدامست و کدامست و کدامست
جهان بر روی تو از بهر روپوش
لثامست و لثامست و لثامست
به هر دم از زبان عشق بر ما
سلامست و سلامست و سلامست
ز هر ذره به گفت بی‌زبانی
پیامست و پیامست و پیامست
غم و شادی ما در پیش تختت
غلامست و غلامست و غلامست
اگر چه اشتر غم هست گرگین
امامست و امامست و امامست
پس آن اشتر شادی پرشیر
ختامست و ختامست و ختامست
تو را در بینی این هر دو اشتر
زمامست و زمامست و زمامست
نه آن شیری که آخر طفل جان را
فطامست و فطامست و فطامست
از آن شیری که جوی خلد از وی
نظامست و نظامست و نظامست
خمش کردم که غیرت بر دهانم
لگامست و لگامست و لگامست

نه آفتابی نه مهتابی نه ابری نه مشتاقی نه بیزاری نه صبری

نه فکر من نه خود نه دیگرونی نه کافر نه مسلمانی نه گبری

کی هستی و چی هستی فقط خدا میدونه

حل این معما منو کرده دیوونه

گاهی مسجد گاهی میخونه میری گاهی کعبه گاهی بتخونه میری

گاهی عاقل گاهی دیوونه میشی گه آشنا و گه بیگونه میشی

شب و روزم و با هم یکی کردی اگه میشناختمت آخ که چه خوب بود

کاش میتونستم از دامت رها شم دل بی صاحبت از سنگ و چوب بود

ولیکن دل من باهام راه نمیاد به خدا غیر تو کسی رو نمیخواد

کسی رو نمیخواد والله نمیخواد کسی رو نمیخواد بالله نمیخواد

کاش بدونم از کدوم جاده میای تا دو تا دستامو دروازه کنم
گریه ها مو سر بدم رو دامنت روی سینت نفسی تازه کنم

کاش بدونم از کدوم جاده میای تا بشینم لحظه‌ها به انتظار
دوتا چشمام فانوس جاده بشن تا ببینی‌ جاده‌ها رو در شب تار

عشق من بیا که اینجا بی‌ تو موندن نداره بیا تا غصه بمیره منو آروم بذاره
زندگی‌ بی‌ تو یه زندونه برام کاش بدونی عمر من مثل یه مهمونه برام

کاش بدونم از کدوم جاده میای تا بشینم لحظه‌ها به انتظار
دوتا چشمام فانوس جاده بشن تا ببینی‌ جاده‌ها رو در شب تار

تو مثل طلوع خورشید

گاهی سرخی گاهی زردی

تو مثل دوا می مونی که واسه شفای دردی

تو مثل هوا می مونی تو خودت زندگی هستی

به شراب سرخ نابی که من داده ایمستی

واسه مهربونی تو الهی که من بمیرم

تو لحظه های آخر دستای تو رو بگیرم

الهی الهی الهی الهی من بمیرم بمیرم

که شاید بیاییی دستات بگیرم ...

شعر از داش جوات

ای عشق . چقدر خوشبخت می زیستم .

آن زمان که می توانستم پیروزمندانه در برابر هیجانات تو پایداری کنم!

ولی افسوس! اکنون سیل اشک از دیده بر دامن می بارم و در چنگال قدرتت دست و پا می زنم

دلم می خواهد نامت را صدا کنم
یک طور دیگر
جوری که هیچ کس صدایت نکرده باشد
یک طور که هیچ کس را صدا نکرده باشم
دلم می خواهد نامت را صدا کنم
یک طور که دلت قرص شود که من هستم
یک طور که دلم قرص شود که با بودن من ، تو هم هستی

از صدای گذر آب چنان می فهمم

تندتر از آب روان عمر گران می گذرد

زندگی را نفسی ست ازرش غم خوردن نیست

آنقدر بخند تا که ندانی غم چیست

هر قدر ناز کنی ناز کنی

باز تو دلدار منی

هر قدر عشوه کنی غمزه کنی

باز گل بی خار منی

حالا دیگه مال منی

دیگه و دیگه و بازم دیگه

عشق منی

مال منی و عشق منی و جان منی و روح منی

شیشه بابا رو نشکنی

بابا کرم بابا کرم آخ بابا کرم وای بابا کرم

دوست دارم

دوستم داری دوسم داریو دوست دارمو دوسم داریو دوست دارم

چه کنم چکار کنم تو منو نشناختی

تو ببین به کی به چی عشث منو باختی

برو که بی حقیقتی

تو قلبم جات نیست

اینقدر از تو دور شدم

که دیگه پیدا نیست

تو رفیق نارفیق چه بد شدی ای وای

خونه آتیش زدن و بلد شدی ای وای

برو که بی حقیقتی

تو قلبم جات نیست

اینقدر از تو دور شدم

که دیگه پیدا نیست

هوای تازه تر می خواهم

عاشق اون بنفشه هام

بنفشه های شهرمون

خسته از این اسارتم

دنبال اون ستاره هام

ستاره های مهربون

چه کنم تو باغچه ها بنفشه نیست ناز نیست

تو نگاه نرگس ها شراب شیراز نیست

برو که بی حقیقتی

تو قلبم جات نیست

اینقدر از تو دور شدم

که دیگه پیدا نیست

عمیق ترین و بهترین تعریف از عشق این است که

عشق زاییده تنهایی است

و تنهایی نیز زاییده عشق است

تنهایی بدین معنا نیست که یک فرد بیکس باشد

کسی در پیرامونش نباشد

اگر کسی پیوندی . کششی . انتظاری و نیاز پیوستگی

و اتصالی در درونش نداشته باشد تنها نیست

برعکس کسی که چنین چنین اتصالی را در درونش احساس میکند

و بعد احساس میکند که از او جدا افتاده

بریده شده و تنها مانده است

در انبوه جمعیت نیز تنهاست

خدایا

به من توفیق عشق بی هوس تنهایی در انبوه جمعیت

و دوست داشتن بی آنکه عشق بداند را عطا کن

علی شریعتی

عشق شوری در نهاد ما نهاد
جان ما در بوتهٔ سودا نهاد
گفت و گویی در زبان ما فکند
جست و جویی در درون ما نهاد
از خُمستان جرعه ای بر خاک ریخت
جنبشی در آدم و حوّا نهاد
دم به دم در هر لباسی رخ نمود
لحظه لحظه جای دیگر پا نهاد
یک کرشمه کرد با خود آن چنانک
فتنه ای در پیر و در برنا نهاد
شور و غوغایی برآمد از جهان
حُسن او چون دست در یغما نهاد
چون در آن غوغا عِراقی را بدید
نام او سر دفتر غوغا نهاد
فخـــر الدیــن عــراقــی

کار دل در عشقبازی بندگی است
بندگی در عاشقی پایندگی است
بندهٔ فرمان و فرمان می دهیم
وین شهنشاهی ما زان بندگی است
همچو زلفش سر به پا افکنده ایم
این سرافرازی از آن افکندگی است
گر مرا بینی به غم دل شاد دار
کان غم عشق است و از فرخندگی است
مردهٔ دردیم و درمان در دل است
کشتهٔ عشقیم و عین زندگی است
سید ار جان بخشد از عشقش رواست
عاشقان را کار جان بخشندگی است
شــاه نعمــت الله ولـــی